Sadakat ve ihanet nerede kesişir, nerede ayrılır?

Çok "Ezel"vari bir başlıkla yaptım girişi belki ama, yaşananlara başka söz yok söylenecek...

Çok soğuktu gece, herkesin derdi kendine büyüktü. Kimi paylaşılır, kimi paylaşılmaz. Kimi anlatılır, kimi - yazık ki - anlatılmaz... Dostluk sabır demek, dostluk paylaşmak ama bazen en çok susmak, durmak hiç bir şey yapmamak - ihanete bile sessizlikle karşılık vermek demekti.

Bir dostun ihanetine ortak olmak - ya da ihanete karşı durmamak - da ihanet sayılır mı bir başkasına? Yoksa dostluğa sadakat ihaneti kabul etmeyi, ihanete ortaklığa itiraz etmemeyi mi gerektirir? Bu sorularla boğuşup dururken, hayatın her yerinde - her saatinde kontrolü elden bırak(a)mamanın bende bir alışkanlık olduğunu hissettim derinden.

Çarpıştım, direnmeyle kabullenme arasındaki bıçak sırtını başarıyla aştım sandım. Gururla durdum, aklımla direndim büyük oyunlara, hep olduğu gibi galip geldim. Korktum, zorladım, zorlandım, yoruldum ama galip geldim. Galip geldiğime sevindim mi? Bilmiyorum.

Dostluğu kazanmak, ihanetten uzak durmak, olabildiğince herkese sadık olmak... Ne kadar kendimden havale ettim yine bilmiyorum. Ne kadar gitti daha ömrümden, ne kadar yaşlandım onu hiç bilmiyorum.

Hayatın kontrolünü bırakmak lazım belki, belki sonra canımız yanacak da olsa, sadakatleri boş verip ihanetlere eklenmek lazım. Kontrolün ardında kaybolan gerçekleri gören dostların ihanetlerine ortak olmak, bir kereliğine...

Sadakatle ihanetin o sırt sırta durduğu yoldan geçtim ben, hava çok soğuktu. Yağmur yağıyordu, ıslandım. Gece soğuktu, bizi sardı, biraz ihanet ettik, biraz sadık kaldık dostlara, dostluğa... Hava soğuktu, yağmur yağıyordu, gece bizi kollarına aldı.

Bir kırmızı gül...