insanların yalan söylemesini anlayabiliyorum, bir şeyleri gizlemesini, bir şeylerden korkmasını, aslında hiç olmadıkları biri gibi davranmalarını da... Bir yere kadar. Ama iş bu insanların maskeleri düştüğünde, seni aldatmalarına öfkelenmene bozulup böyle bir şey hiç olmamış gibi kendilerini haklı çıkarmaya çalışmalarını, yalanlarının üstüne birer kat daha çıkıp, yüzlerine birer maske daha takarak seni kendi gerçekliklerine inandırmaya çalışmaları yok mu? işte o zaman, insanların nasıl cinnet getirdiğini, nasıl en sevdiklerinden bile kaçmak isteyip kimsenin yüzünü görmek istemediklerini anlıyorum.
Neden bunca zaman bir şekilde gizlediği şeyler, istemeden açığa çıktıktan sonra, ve üstelik bu açığa çıkışa şaşmama bozularak tepki vermişken, sonrasında olacakları merakla takip etmemi bekliyor insanlar? Ben mi fazla katıyım diye düşünmüyor değilim...
Şu sıra herkes ve her şeyin samimiyetinden şüphedeyim. Belki yalnızlık ihtiyacım, belki beni sağaltması gerekiyor özlenen bir kucağın ve gerçek dünyamdan uzak tereddüt ve sıkıntıların içine dalmalıyım bir süre... Belki Nil'in dediği gibi "ben bu yaz, bembeyaz bir otelde...."
maskeler ve yalanlar... hep yan yanalar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder