Yapmak istediğim son şey, öfkemi kontrol etmek oluyor. Sonraki yapmak istemediklerim de her zaman olmaya çalıştığım o insan gibi olmaya çalışmak oluyor. Sinirlendiğim insanlara ters laflar söylemek, kabalık etmek; kilo alacağımı - midemin bulanacağını - ağrıyacağını bile bile en olmayacak zararlı şeyleri yemek, kimseyi görmemek - kimseyi duymamak istiyorum.
Herkese "biraz yalnız kalmak istiyorum" demek istiyorum. Sokakta olduğuma filan aldırmadan ağlamak, ağız dolusu küfredip, birilerini itip kakmak istiyorum. Ve bütün bunları istemem için sevdiğim insanların aptalca bir şeyler yapması yeterli olabiliyor bazen...
Her zaman aynı bataklığa saplı durmayı alışkanlık haline getiren, bunun mutsuzluğunu kendine şiar edinen ve bu saçmalığı onaylamayacağımı bildiği için benimle paylaşmaya bile çekinen adam, benim onu gördüğüm kadar dost değil mi bana? Yoksa ben de ona benim ondan beklediğim kadar dost, inandığım kadar açık yürekli olamadım mı? Ya da hayat her zaman verdiğimizin karşılığını alabildiğimiz bir mecra değil mi aslında? Eşitsizlikler sebebi il mi dönüyor dünya? Denge kurulsaydı eğer, hayat daha mı az öfke ile doldururdu içimizi?
Kıskançlık mı içimdeki bilmiyorum. Kıskançlıksa zaten, bu ne saçma bir kıskançlık onu da bilmiyorum. Tek bildiğim, hayatta hiç olmamasını istediğim bir kaç şey var ve ben bunu yürekten dilemekten utanmıyorum. Diliyorum ki bu dertlerin üstünü örtecek kapkalın bir örtü serilsin. Geçmiş günler unutulsun ve geçmişte kalsın. Bir gece vakti, kırgın ve öfkeliyken diliyorum bunu. Tüm kalbimle, bataklığa saplananların çıkmak için bir el uzatmasını diliyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder