Düşünceler dönenir durur.

Gördüm yaşarken vadesiz
Ölümümü
Ördüm de ilmek, ilmek
Sırtıma giyemedim
Ömrümü

 

Metin Altıok ne güzel demiş...

 

"Ömründe okuduğu tek kitabı, dünyada yazılmış tek kitap sananlardan korkunuz" der bir özlü deyiş. Bunun doğruluğunu keşfettim bir kez daha. Belki böyle şeyleri takmamayı öğrenmeliyim artık. Herkesin kendi hayatı ve öncelikleri var. Benimkilerle aynı öncelik ve değerleri vermelerini beklemek yanlış belki... Peki, onları küçümsüyor muyum farkında olmadan? Ya esas sorun buysa? Durmadan bunu düşünüyorum bu ara. 

Ya hayat benim gittiğim yöne gitmiyorsa aslında?