Hiç kimse gerçekten kötü değildir aslında...

Biz öfkeyle her şeyi siyaha boyarız ya aslında, gözlerimiz görmez bazen o kötülerin de "iyi" taraflarının olduğunu... Bazen de o gerçekten kötülerin iyiliklerini görünce ne yapacağımızı şaşırırız. Oysa öyle bir yer ki şu anda durduğum, sanki elimde bir kocaman Pamuk helva, kocaman bir lunaparka dalmak üzereyim. Ve arkamda kalan hayat şu ara beni hiç mi hiç ilgilendirmiyor! Kötüler istediklerince kötü, iyiler istediklerince iyi ya da tam tersine iyiler kötü, kötüler de iyi olabilir. Umursamıyorum. Zaten hep inandığım bir düsturu tekrar edip herkesi kendileri ve çevreleri ile baş başa bırakıp aradan çekiliyorum: Hiç kimse gerçekten kötü değildir aslında, kötülük zamanla oluşur. Ve yeterince derine bakarsak, herkesin içinde iyi bir şeyler olduğunu görürüz.