Işık dolu, içten, gülen gözler var...
Kendinden önce beni düşünen, bütün "boş"luklarıma hiç renk vermeden katlananlar var...
Dara düştüğünde ilk beni aklına getiren var; sonsuz güvenen, güvenilen...
Neşesini bana akıtmaya çalışanlar var, her koşulda seven, destekleyen, moral veren, yanımda olan...
En sevinçli haberini ilk benimle paylaşan var, bunun da beni ne denli mutlu edeceğini bilerek / düşünerek...
Aklındaki düğümleri çözmek için anlatan var, ne özel olduğumu düşündüren...
"Bir yemek yiyelim, özledim" diyerek mutlu eden var...
Beni dans gösterisine çağıran, ilk aşklar serisini anlatan Ç. var bir de, hareketlerle alfabeyi yeniden yazan...
Hiç kimse olmasa yanımda olanlarım, ailem var...
Koskoca bir hale var etrafımda beni çepeçevre, kat be kat saran...
Yoklar yok mu?
Çok.
Ama onları saymaya değmez.
Varlar varken, yoklarla vakit kaybetmeye değmez.
Ne zaman yoklar gelse aklıma, varları saymaya başladım artık.
O güveni, korunaklı sığınağı...
En sevdiklerimizin koşulsuz mutluluğunu istediğimiz o haller vardır ya, ben o zamanlar kalpten geçenlerin olacağına çok inanırım, dün de öyle bir akşamdı. Dileğim sonucuna erer umarım. O zaman "oldu" diyeceğim, "iki"....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder