Aylarin en guzeli...

"Bugün ne kadar mükemmelsin?"

İlahi sorunun bu olduğunu söyledi F. ve aslında haklı sanırım. 

Mevlana'nın dediği gibi, insanlar sana kıymet vermiyor diye, sen kıymetsiz olacak değilsin ki!

"Bak... Bil ki domuzların önüne inciler serilmez, 

Mücevherden sarraflar anlar ancak, başkası bilmez. 
Ne fark eder ki kör insan için, elmas da bir cam da, 
Sana bakan bir kör ise, sakın kendini camdan sanma."

der Mevlana, ki ben bunu A.'ye son yazdığım e-postalardan birinde göndermiştim, ikimize de moral olsun diye... Ve şu sıra bana oluyor, hem de çok oluyor :)

Ayların en güzeline, en sevdiğime girdik. Hayat Bilgisi kitaplarından çayır çimende kuzularla oynayan çocuklarla resmedilen Mayıs ayına. Hızlı ve eğlenceli bir giriş yaptım ben Mayıs'a, uzun zamandır tanışmak istediğim arkadaşlarla tanıştım, uzun zamandır görmediğim dostlarla görüştüm. Uzun zamandır gülmediğim kadar güldüm, uzun zamandır olmadığım kadar düşüncesiz ve şen oldum.

Çimlerde koştum, yağmurda ıslandım, dart oynadım, vara yoğa küfrettim, her şeyle dalga geçtim, TV izlemedim, haberleri dinlemedim, gazetelerin hafta sonu eklerini okudum yalnızca... Fütursuzca yedim, içtim, uyudum. Ne zamandır gitmek istediğim yerlere gittim, fotoğraflar çektim, güldüm, güldüm, güldüm. 5 - 6 yıl sonra doğmuş olsaydım dedim, ya da başkaları 5 - 6 yıl önce doğsaydı. Gökyüzü güzeldi, oturdum bulutlara baktım... Sonra döndüm şehr-i İstanbul'a.

Sevdiceğim dostlarımı gördüm, tanıdık huysuzluklarını anlatmalarını dinledim gülümseyerek, bilinmenin - anlaşılmanın rahatlığındaydık hepimiz. Herkes söyledi aklından geçeni, kimse gönül koymadı, kimse kırılmadı. Güldük... Yürüdük...

Sonra sevdiğim bir çocuğu mutlu ettim, sonra bir başkasının benim yüzümden gülümsediğini fark ettim, bir başkasının benim için endişelendiğini, beni ne çok önemsediğini okudum satırların arasından, kendisinden...

Sonra tatlı bir uyku beni kollarına aldı.

Geldi aylarin en güzeli... Hoş geldi!