15 Eyl 2009

Sapsarı Gencecik Umutlar...

O kadar çabuk büyütüyorum ki hala onları, içimde yaşamakta olan bir ruh olduğunu hissediyorum sayelerinde. O kadar çabuk gülümsüyor ki kalbim, her koşulda şükretmem gerektiğini düşünmekten alamıyorum kendimi.

Kötü haberler aldım sabahtan, belirsiz ve sonucu sıkıntı yaratabilecek başka haberler daha sonra. Ve sonra bir iyi haber, sonra bir umut verici haber daha, sonra bir akşamüstü sohbeti: güler yüzlü, çocuk umutlu; sonra kaybedilmiş bir kaç insan hesabı, sonra bir tabak dolusu yemek, sonra uzak dünyaların hayalleri... Sonra insan ruhu tahliline eğilen ama yormayan bir sohbet, sonra bir kaç fotoğraf....
Sonra uyku çağırmadan beni, bir kaç satır yazmak istedim. Sabah karanlığına dönmeden gece bildiğim bir kaç duayı söylemek için kendi kuytuma çekilip, bu umutları her daim kalbimde tutmamı sağladığı için Allah'a şükretmek için...

Hiç yorum yok: