Ben kocaman bir "düş"tüm...

Ben kocaman bir "düş"tüm. Dünya küçüktü. Hayaller büyüktü ama hep. Boyumuzu aşanları vardı, peşinde koşup durduğumuz. Ama belki hayallerimiz boyumuzu aşmasa bir arpa boyundan fazla yol kat edemezdik. Belki bu kocaman "düş"ler bizi mutluluğumuza götürecek adımlardır. Bize büyük gelen bu hayaller aslında yarınların en alışılmış parçalarından olacaklardır. Bugün bunu bilmiyoruz, ama inandığımız - ya da inanmak istediğimiz - bu aslında. Hayallerimizin yarın gerçeklerimizin yanında küçücük, ufacık kalması.

Bazı hayaller vardı ki, bugün gerçekler. Bazı hayaller var bugünümün öylesine sıradan parçaları oldular ki, artık onların bir zamanlar birer hayal olduklarını bile unutuyorum durup düşünmezsem. Bazı hayalleri terk ettim artık - ki onlar zaten "gerçekten" hayaldiler aslında, kim ıssız adalarda geçen bir hayaller dizisi tasarlıyordu ki lost'tan önce? - ve bazı hayallerimi durup durup çıkarıyorum sandıktan. Böyle zamanlarında kendimin, en az iki kişilik konuşmaları seslendiriyorum içimden; bir kendim oluyorum, bir öteki. Sonra hayaller hep mutlu sonla bitiyor. Yani en azından ben istediğimi söylemiş, göreceğimi görmüş, kazanımımı - bir şekilde - edinmiş oluyorum sonunda...

Ve aslında zaten içten, candan, gönülden, derinden sevenlerle dolu bir "düş"teyim her daim. Sabah telefonumu açar açmaz düşen bir sms düşlerden söz edip umut veriyor bana, sonra bir başkası ansızın düşündüğünü - belli etmemeye çalışırken üstelik - açık ediyor, düşlerinin peşinden giden bir diğeri sevincimi artırmak için mi bilmem, "başardığını" paylaşıyor benimle. Diyorum ki her daim, sevenlerle dolu bir "düş"teyim. Uyanmaya gerek yok aslında bu kocaman düşten, ve bu kadar uzun görebildiğim için bu düşü, belki ben de birilerinin düşlerini paylaşmaya - yaratmaya - büyütmeye devam etmeliyim.

Ben kocaman bir "düş"tüm, "düş"lerin bir kısmı gerçeğe "d(ön)üş"tü. Ben (kocaman) bir "düştüm", dizlerim kanadı. Ama kendime "d(ön)üş"tüm. Ben kocaman bir "düş"tüm ve düşlerim birer birer gerçeğe "d(ön)üş"tü...